Angst
Dit zal iedereen bekend voorkomen.
Angst om iets te uiten naar iemand. Een verlangen. Een grens. Een behoefte.
Angst om iets te realiseren of manifesteren vanuit je hart.
Angst jezelf kwetsbaar op te stellen.
En de angst is groter naarmate datgene wat we willen zeggen of doen belangrijker voor ons is.
Onze natuurlijke reactie is dan al snel om datgene wat angst in ons oproept maar niet te doen. Om in onze comfortzone te blijven. Vertrouwd. Veilig.
Soms kiezen we er bewust voor om onze angst niet te facen. Soms gebeurt dit onbewust. Bijvoorbeeld doordat je mind je ‘geruststelt’ door je te vertellen dat het toch niet zo belangrijk is, of dat een ander maar iets moet doen (projectie).
Of: nu even niet, maar morgen (uitstelgedrag). Of je gaat iets anders doen (vluchtgedrag).
Terwijl je, als je heel eerlijk naar jezelf bent, best wel weet dat het belangrijk is om te doen.
Sterker nog, misschien is het wel zo dat hoe groter je angst is, hoe belangrijker het is voor je om datgene te doen.
Wat nou als je angst ziet als iets positiefs.
Wat nou als je angst ziet als de grens van je comfortzone.
Hoe verhoudt jij je tot angst als je deze angst ziet als een uitnodiging om iets nieuws te gaan doen? Iets wat je verrijkt, iets wat je voedt.
Een avontuur. Hoe groot of klein ook.
En dat je accepteert dat dit natuurlijk spannend is. En angst met zich meebrengt.
Beyond fear, there is a new world to explore
En hoe zou het voor je zijn als je dit avontuur aangaat. Niet tegen je angst in, maar samen met je angst. En daarmee deze gevoelens te erkennen. En te helen.
EN je verlangen of behoefte vorm te geven.
Want je angst vertelt je ook iets. Je angst kan je vertellen dat je voorzichtig moet zijn. Dat je kwetsbaar bent, dat je onzeker bent. Dat je tijd nodig hebt. Angst voor afwijzing. Angst om te falen. Angst om verlaten te worden.
Mijn grootste angst is afwijzing. Ik leef vanuit mijn hart. Dat voedt mij enorm. En is erg kwetsbaar. Een ‘nee’ kan bij mij afwijzing triggeren. Dat ik niet goed genoeg ben.
Een hele diepe angst in mij. Die onder meer perfectionisme tot gevolg heeft. En dus iets niet doen wat ik wil doen uit angst dat het niet goed (genoeg) is. Weer die afwijzing.
Daarmee heb ik mezelf in het verleden veel plezier en voldoening ontnomen.
Een paar jaar geleden heb ik een muziekinstrument gevonden wat me enorm raakt.
Een handpan. Ik speel daar heel graag op voor anderen, met mijn verlangen een ander te raken. Een vorm om mijn hart te laten spreken.
En ik vond dat fucking eng.
Angst voor afwijzing. Niet goed genoeg zijn.
Dat gaf mij een keuze. Blijf ik ‘voor mezelf’ spelen, veilig, vertrouwd en easy, of ga ik mijn angst facen. Stapje voor stapje, omdat voor mensen spelen eigenlijk is wat ik het liefste wilde doen.
Het eerste gaf me al snel geen voldoening meer. Daarmee koos ik voor het laatste.
Ik ben gaan spelen voor mensen EN ik heb uitgesproken dat ik er doodsbang voor ben dat mensen mijn handpanspel niet mooi vinden.
Daarmee ben ik mijn angst gaan accepteren. En stapje voor stapje werd ik vrijer in het spelen voor mensen. En kwamen er nog meer mensen, en heb ik afgelopen zomer zelfs opgetreden.
En blijkt dat die angst alleen in mij zit en dat niemand mij afwijst.
Nu is het spelen van mijn handpan bijna in mijn comfortzone. Beetje spannend nog wel, maar dat is het dan ook.
En voel ik enorm veel voldoening als ik voor mensen mag spelen.
Een avontuur in vervullen van een heel groot verlangen van mij.
Door samen met mijn angst het avontuur aan te gaan heb ik enorm veel voldoening gekregen. En, als mooi side effect, het uiten van mijn angst voor afwijzing leidde tot meer verbinding met de mensen om mij heen. En dat maakte het weer makkelijker om te spelen. Daarnaast voel ik me ook vrijer om mezelf op andere manieren uiten.
Welke wereld wil jij ontdekken?
en welke angst kom je daarbij tegen?